Wiersze

Wysłany: Śro 10:33, 21 Mar 2007

Dzięki za ocenę jak mówiłam pisałam z głowy a przy mojej dysleksji nawet słowo "zmarzłam" napisałabym przez "ż"

Dawno tu nikt nic nie opublikował, więc trzeba to zmienić. Mój najnowszy wiersz. Pisałem go na Lingua Latina totalnie się nudząc

Przetrwanie
w bezkresie życia,
w ciemności duszy,
w głębi świata...
Patrzę
przemoc,
ludzka niemoc,
na rękach,
krew,
w oczach,
przerażenie,
ludzkie istnienie,
sekunda...
piasku ziarno,
we wszechświata
bezdennej otchłani,
dusza,
kamienna głusza,
przetrwanie ludzkie,
życie nudne i krótkie...

Podoba się?

tak. ja wogole lubie wiersze... a twoje sa bardzo fajne :lol:

Z dedykacją dla Ravyn:

Pisane na polskim. Właśnie przerabiamy Lalkę

Lalka...
bez serca,
bez duszy...
Lalka...
nie czuje,
nie myśli,
nie ma w niej
ludzkiej nienawiści...
Lalka...
metafora człowieka,
ludzką ręką stworzona,
po wielu latach,
towarzyszka naszych zabaw,
z domu na ulicę,
naszą ręką
wyrzucona...

Niezły jest ten wiersz Arktur. Jak nie lubie żadnej poezji (jak przerabiamy na polskim to tragedia), to to jest całkiem dobre. Szczególnie ten koniec m,i sie podoba.

Jejku....jak ty to piszesz?? Ja też cvzasem piszę jakieś wiersze, ale na pewno nie tak fajne ani nie tak poważne ani nie tak dużo...podziwiam!!

Jak ja to piszę?

Próbuję nie usnąć na j. polskim i muszę coś robić

Piszę jak mam temat do przemyśleń i jak samo coś przychodzi do głowy. Na siłę nie dam rady napisać nic ciekawego i nowego.

Och w to nie wątpie, bo ja też muszę mieć "wene"

Ale nigdy nie wychodzą mi aż tak bardzo....Ja z reguły piszę kiedy jakiś temat nie daje mi spokoju i mam za dużo myśli...wtedy biorę kartkę i piszę, ale zdarza się to dość żadko :;Db:

Kolejna porcja wierszy mojego autorstwa:

Słowa,
bez wiary,
bez duszy,
z życia głuszy...
Wyrażają myśli,
wyrażają uczucia,
są serca oddaniem,
duszy wyznaniem,
od Boga
skarbem
i przekleństwem
ludzią oddanym...
Ranią,
służą,
są burzą
i gromem,
piorunem
i grzmotem,
dobro i zło
służą im wiernie,
są myślą
są czynem
są ludzkim synem...
Bolą,
ale też leczą
Goją,
ale nigdy
ludzkich cierpień
do końca nie ukoją...

Ten wiersz napisałem na zlecenie mojej wychowawczyni na j. polski... Dalej "Lalkę" przerabiamy...

Lalki,
więźniowie,
skazańcy,
za życie ukarane,
dusze odebrane...
Więźniowie losu,
życia patosu,
więźniowie bogactwa,
skazani na życie,
skazani na trwanie,
w losu bramie...

Czekam na opinie.

Opinie?! Przecież to jest świetne! Żadko można przeczytać takie wiersze, a zwłaszcza jeśli nie są one napisane przez jakiegoś sławnego poete (chociaż jak dla mnie to powinieneś akim być

). Mi się bardzo podobają.

Hehe... Ja sławnym poetą...

Większość wierszy i tak nigdy nie opublikuje... Są o moich stanach duchowych i dla nieznających mnie dobrze będą niezrozumiałym zlepkiem słów. Te które tu zamieszczam są tymi najbardziej normalnymi

Czekam na więcej opinii...

Czymże przyjaźń jest?
Wyrachowaniem,uczuciem, czy tez może nudą zwykła?
Cóż to za moc przecudowna może byc, która scala ludzi na lata całe,
co wszystko czasem przetrwa?
A może fałszem to jest?
Ileż razy mówiąc "przyjacielu", już w umysle swym egoistycznym i bezwzglednym,
zdradę niecną przeciw niemu knujemy.
Niczym wąż zdradziecko kąsamy,
człeka życzliwego,
byc może jedynego nam uprzejmego.
Czymże przyjaźń jest?
Wymysłem człowieka głupiego, czy zabawką Natury,
która tworząc to uczucie myślała o tym,
jaka będzie to dla niej zabawa,
patrzec na problemy z tej przyjaźni wynikające.
Zarzywajmy przyjaźni póki możemy jednak,
nie nam, bytom podrzędnym sądzic czymże to uczucie jest.

Niezłe niezłe

Chociaż ja wyznaję inną filozofię pisania wierszy. Ale całkiem niezłe

Teraz mój:

Serce me wierne
tobie pozostanie,
złamane, zdruzgotane,
łzami zalane,
zawsze kochac bede
nigdy nie przestane
me serce zawsze
tobie oddane...

Smutny jak nie wiem, ale to taki czas dal mnie.
czekam na opinie

I kolejny wspaniały wierszyk Arktura... hmmm Jest bardzo fajny <pasuje mi bo ja cos podobnego przezywalam>

Pees. Jak wam sie podoba moj wiersz z podpisu?

Jka mnie wena najdzie to też coś napisze xD
No nie no! Nie mam co robic tylko jak zawsze Arktura chwalę

Majka fajny wiersz

Ravyn czekam

A teraz zamieszczę kolejny wiersz:

Życie
duszy odbicie
los w rekach naszych,
walczymy
tworzymy
czy dobrze robimy?
Budując
niszczymy
walcząc
zabijamy
chcemy chronić
świat obronić
odnieść zwycięstwo
na naszym sercem,
nad nasza duszą
ludzie dziś muszą...

Mam gdzieś jeszcze jeden. Musze poszukać

A teraz opinie

Mi się podoba. Ale jak go dam do sprawdzenia mojej mamie-polonistce, to będzie jatka :raa:

.
Naprawdę dobry, chociaż ja bardziej gustuję w pisaniu piosenek.

NIE!!!

Ja oprawiam i daje swojej polonistce moje wszystkie wiersze

Zobaczymy co powie

"Arktur! Jak ty mogłeś! Tak sprofanować poezję!" *dostaje zawału i umiera*
A ty na mnie nie krzycz, bo się w sobie zamknę. Daj jeszcze jeden wiersz, co?

Mówisz masz

Dla serc naszych,
w miłości skąpanych,
dla nas oddanych,
ze świata wybranych...
Są złączone,
nicią miłości,
szponem uczucia,
strzałą przebite,,
przez Boga wielkiego,
dla nas miłościwego...

Może być?

A pewnie, że może. Tylko czemu ZNOWU o miłości? Co wy z tym macie?

Ślicznie.. ja kocham o miłości... <lol>

Wierszyk o miłości:

***

Kiedyś wszystko było proste
Bo nie znałam ciebie
dziś poznaję smak zazdrosci
i serce o twą obojtęność tnę
kiedysś byleś moim przyjacielem
ale coś się zmienilo
zakochałam się w Tobie
i to nas poróżniło...

*krzywy uśmiech* Niechętnie przyznaję, że jak na wiersz o miłości, ten króciótki jest całkiem, całkiem. Ale lepiej by się go czytało jakby były polskie znaki.

Majka fajny wierszyk

Ale zamien Cie na Ciebie. Lepiej brzmi

Powiedzmy, że nie miałem co robić

Może wam się spodoba.

Zło zwyciężyło, ciemne chmury zakryły słońce,
Łkanie słychać rozpaczy, serce me rozdzierające,
Idę przez to piekło, wielki gniew we mnie wzbiera,
Jak można było ich zabić? Zniszczyć, sponiewierać!?
Widok łez, i krwi zabitych to dla serca mego cios,
Czymże oni zasłużyli na tak okrutny los?
W bezsilnym geście sprzeciwu, składam w pięści ręce,
Któż zdoła wyprostować ścieżki losu kręte?
Przysięgam na krew tu przelaną, ciała pochowane,
Przysięgam na ruiny tego, co z takim trudem zbudowane,
Że sprawiedliwości zdość się stanie, że kara spotka ich,
Nasze dzieci odbudują wszystko, i będziemy dumni z nich,
Słońce wzejdzie na nowo, by zobaczyć nowy ład,
Bierzmy się do roboty, wyleczmy ten chory świat.

***

Miłość miała szczęście mi dać,
Odsunąć w niepamięć wspomnienia złe,
Ty w moim życiu główną rolę miałaś grać,
A ja dla Ciebie miałem jedyny liczyć się,
Lecz gdzie nasze szczęście?
Gdzie radość i śmiech?
Twe kłamstwa i moje,
Odebrały nam je,
Nasza miłość nie żyje, zgasło słońce nam,
Już nie przekroczymy szczęścia wielkich bram,
Choć idziesz inną drogą, i inną idę ja,
Choć już się nie spotkamy, choć zmieni się świat,
Nie zapomnę o Tobie nigdy, zaufaj słowom mym,
Głęboko w moim sercu, ukryta będziesz Ty.

Fajne fajne naprawdę

Jednak jak dla mnie to wersy są za długie. Wolę krótsze, ale to tylko moje odczucia

Wiersze naprawdę dobre. Czekam na więcej.

Mój kolejny wiersz:

Żyje,
nie zyje,
czuje,
nie czuje,
kocha,
nie kocha....

Kobieta wspaniała,
serce bijące,
jak młode Słońce,
do niej kierują,
mężczyźni,
panowie...
Serca oddają,
dusze zatracają,
by być razem,
na życie,
na śmierć,
na dobre i złe,
mężczyźni wielbią Cię!

Skoro inni mogą , to i ja się odważę

Oczywiście bez rymów, za to refleksyjnie { tak mi się raz na pół roku zdarza

}:

Najstarszy

Czerwień - błyszcząca tafla,
tnąca krawędź.
Jego obecność, jak oddech drzemiącego głazu.

U boku wierny towarzysz, Milczenie.
Chwyta za rękę, uśmiecha się w ciszy.
Wietrznymi palcami rozgarnia włosy
Dobra Siostra Śmierć...

A w oczach otwartych lśni
Twarz: własna - tak obca,
odbita w czerni i krwi szkarłacie.

Księżyc to Oko Smoka,
utkanego z Ciemności i Mgły.
W klatce ze słów niewypowiedzianych
dogasa rubinowy płomień.

Tylko nie wyrzucajcie mnie za to z forum, dobra?

Super Miranda! Jeszcze, żebyś tak chętnie "Ciernia" pisała XP

Piszę, piszę...

Do 14 lipca na pewno się ukaże, potem może być różnie...

Napisałem jakiś durny wierszyk, możecie mnie za niego zbanować, trudno się mówi.

***

Wszyscy wy zdrajcy, jesteście siebie warci,
Opętani żądzą władzy, nieugięci i uparci,
Nie rozumiecie przyjaźni, bez interesu pomocy,
Wolicie być sami, w swych serc ciemnej nocy,
Wasze serca skute lodem, chłodem od was wionie,
Próbujecie się ukrywać, w swej zawiści osłonie,
A mogliśmy być braćmi, w przyjaźni serdecznej,
Wasze zaciśnięte pięści, spojrzenia mordercze,
Bez litości zepsute umysły, zabite uczucia,
Jak psy się rzucacie, do przyjaciół szczucia,
Więc będziecie sami, ze swoją głupotą,
Wszyscy was opuszczą, wdepczą we błoto,
W ostatnim tchnieniu życia, nareszcie pojmiecie,
Że dla własnej pychy, tak nędznie giniecie.