O wszystkim :)

Jakby to byli Polscy kibice mieliby napis: "Janas na stos!"

Hej, Lapis (Linka?) to co z tą hodowlą? Bo muszę zbierać "piniążki'

Jakie piniążki? A zresztą zbieraj

. No to trzeba pochodzić i popytać czy ktoś nie ma smoka na zbyciu

'Piniążki' na jedzonko dla naszych MOCIÓW

NO DOBRA!! MA KTOŚ SMOCIA NA ZBYCIU?? ZAKŁADAMY HODOWLĘ

Albo chociaż jajo?

A piniążki przydadzą się jeszcze na obróżki

i trzeba wybudowac jakieś domki

Tak... i do domkow wstawić okienka i drzwiczki (to funduje Madzia, bo ma firmowe:P).

No tak... nie ma przecież daleko :lol:

.
A może namówimy Madzię, żeby przemyciła parkę smoczątek z "czarnego rynku"

powinna mieć tam jakieś kontakty

Ona ma kontakty... w końcu dzięki nim ma już jednego mocia... szkoda tylko, ze na komórce

w folderze WOJNY IKONEK mam 80 plików gif...

Witam wszyskich juz grubo po wakcjach

A cio sie stało ze stronką??

Witaj po długiej nieobecności

Stronka zmieniła się jak dla mnie na lepsze.

chodzi mi o [link widoczny dla zalogowanych] pl zmienił się adress?? bo ja ją miałem w ulubionych a teraz wyskakuje mi że nie można znaleźć:/

Wiem że o tę stronę chodzi ale mnie się adres nie zmienił więc nie wiem czemu ci nie wchodzi.

O juz mam

nie ten link. Przepraszam za kłopot

Schody w Santa Fe

[link widoczny dla zalogowanych]

Po podbiciu Meksyku przez Corteza Hiszpanie opanowali również obszary, na których rozciągają się dzisiejsze stany Kalifornia, Nowy Meksyk czy Teksas. Dopiero w I połowie XIX wieku Amerykanie sukcesywnie przyłączali te tereny do rozwijających się Stanów Zjednoczonych Ameryki Płn. Po Hiszpanach pozostały liczne kościoły, domy w kolonialnym stylu, miasta. Jednym z nich było La Villa Real de la Santa Fe de San Francisco de Assisi, co w tłumaczeniu na polski brzmi: Królewskie Miasto Świętej Wiary pod wezwaniem Św. Franciszka z Asyżu. Amerykanie skrócili jego nazwę do Santa Fe i ulokowali w nim stolicę stanu Nowy Meksyk. W okresie podboju Dzikiego Zachodu należało do bardziej znanych, gdyż kończyła się tu linia dyliżansów pocztowo- pasażerskich, słynna "Santa Fe Trail". Dziś Santa Fe to niewielkie miasteczko liczące niespełna 50 tys. mieszkańców -stawne dzięki niezwykłym schodom.

W 1852 roku siostry zakonne ze zgromadzenia pod wezwaniem Matki Boskiej Światłości z Loreto, mające swój klasztor w stanie Kentucky, postanowiły poszukać sobie nowej siedziby, aby krzewić wiarę i nieść opiekę potrzebującym. Wybraty Santa Fe, zamieszkałe wówczas przez Meksykanów i Indian. Nieustanne walki, napady, choroby i bieda gwarantowały, że powołanie sióstr tu miało się spełniać. Pobudowały szkołę zakonną dla nowicjuszek, uczyły czytać i pisać meksykańskie i indiańskie dzieci, a po dwudziestu latach, gdy już się nieco ustabilizowały, postanowiły zbudować kaplicę. Najwyższym dostojnikiem kościelnym na tym terenie byt biskup Lama, który zdecydował, że kaplica będzie wiernym odbiciem paryskiej Sainte- Chapelle. Architekt inż. Paul Mouly przygotował projekt: kaplica miała mieć 22,5 m długości, 7 m szerokości i 25,5 m wysokości. Obok wejścia miał być zlokalizowany chór, gdzie mniszki śpiewałyby nabożne pieśni.

Po pięciu latach, w 1878 roku, kaplicę ukończono. Podliczono rachunki - kosztowała 30 tys. dolarów. Ustalono termin wizyty biskupa dla poświęcenia świątyni. I tu zaczęty się przysłowiowe "schody", bowiem prawdziwych... nie było!!! Wystrój kaplicy - zwłaszcza witrażowe okna - byt śliczny, podest dla chóru umiejętnie wkomponowany, tylko... czy to przez przeoczenie architekta, czy to w trakcie prac budowlanych -zapomniano połączyć kaplicę z chórem schodami. Chór zatem byt, ale nie można się było nań dostać.

Wezwani cieśle zastanawiali się, co z tym fantem zrobić. Wszyscy ocenili, że dobudowanie schodów jest niemożliwe: zajęłyby zbyt dużo miejsca w kaplicy. Przystawiono więc drabinę. Siostry z matką przełożoną o imieniu Magdalena na czele, zdegustowane taką prowizorką, postanowiły szukać pomocy w modlitwach. W naturalnym odruchu kierowały je do Św. Józefa, który - jak wiemy - cieślą byt z zawodu.

Nie minęło wiele dni, gdy do furty zapukał stary, siwy człowiek, który podróżował po okolicy na osiołku oferując drobne prace. Dowiedział się o zmartwieniu sióstr i zaproponował matce przełożonej, że mógłby zająć się budową schodów. Ta z wrodzonej uprzejmości, nie wierząc w realność jego deklaracji, wyraziła zgodę.

Minęło kilka miesięcy. Siostry obserwowały jak, dzień w dzień, bezimienny staruszek piłował deski, moczył je w baliach, pasował, stukał, pukał - i powoli wznosił spiralnie wijące się - od podłogi aż do podestu chóru - schody, używając tylko pity, kątownicy i młotka.

Gdy pewnego dnia matka Magdalena, widząc gotową już konstrukcję, chciała rozliczyć się z owym cieślą, nigdzie nie można było go znaleźć. Gdy zaczęto go szukać, okazało się, że nikt inny w okolicy, poza siostrami, nie widział go, nie wiadomo też było skąd brat drewno, bowiem żaden skład materiałów nie sprzedał w owym okresie drewna w takiej ilości.

A schody stały, i stoją do dziś, ciesząc oczy turystów swym niezwykłym wyglądem. Nieznany rzemieślnik zbudował je z 33 stopni, układając w dwa kompletne skręty, każdy po pełne 360o i, co najbardziej zadziwiające, bez centralnego wspornika utrzymującego je w pionie! Nie mają żadnych podpórek czy wzmocnień. Nie użył do ich połączenia ani jednego gwoździa, mocował je na drewnianych kołkach, łącząc płaszczyzny stopni w siedmiu miejscach do wewnątrz, na tzw. zrąb, i w dziewięciu miejscach na zewnątrz, a wszystkie fragmenty idealnie spasowane ze sobą. Co prawda, początkowo zakonnice dostawały się na chór na czworakach, bo schody nie miały zabezpieczającej balustrady. Zbudowano ją dopiero dwa lata później.

Architekci, projektanci i wykonawcy budowlani, którzy przyjeżdżają podziwiać tę niesamowitą konstrukcję, zgodnie uważają, że schody nie mają prawa stać - powinny załamać się tuż po wykonaniu, a minęło już 120 lat i, choć używane codziennie, wciąż stoją i wyglądają jak nowe!

Żeby lista niezwykłości związanych z tą zadziwiającą konstrukcją była pełna, trzeba dodać, że schody zostały wykonane z nieznanego drewna: jakiego i skąd je tajemniczy cieśla brat - pozostaje wciąż nie wyjaśnioną zagadką. Przy tym, idąc po schodach, czy to w dół, czy w górę - ma się wrażenie, że oba skręty - każdy po 3600 - przybliżają się do siebie.

Siostry zakonne, głęboko wierzące w skuteczność modlitw swych poprzedniczek, uważają, że owym zagadkowym budowniczym byt Św. Józef Cieśla.

[link widoczny dla zalogowanych]

Fajniutkie te schodki też chcę takie w domu :lol:

W ogóle jest całe forum o takich dziwnych rzeczach... Ale chyba nie wolno podać adresu, niejasno mi się przypomina, że ktoś za coś takiego warna dostał...

To może wyślij mi na PW? Proszę...
No a jak to forum o wszystkim, to jak wasze smoki? :lol:

Mój sie dobrze miewa

Ja nie mam smoka :jezor:

In dobrze mi z tym :ym:

Wystarczy mi zwykły koń bojowy. A najlepiej moje własne nogi

Artanis ma się dobrze,poleciał odwiedzić smoki w rodzinnej kolonii,będzie jutro kilka godzin przed lekcjami.Brigsir poleciał niewiadomo gdzie,chyba na polowanie...

O czym się toczy dyskusja? (oj Leniwości, Ferruś ci na imie

)

O tym jak się miewają ich smoki. :ym:

A ja się tak wtrące do rozmowy swoim Bardowskim zwyczajem i powiem coś, co nikogo nie interesuje :ym:

U Adurny wszsytko w porządku

Godryk miewa się dobrze. Bazyliszek uzależnił się od słuchania Trebles, i na mnie to teraz napadło

No widzice? To przez smoki macie wszystkie kłpopoty :ym:

NA STOS Z NIMI!

(joke)

NA STOS!!!??? *pada na zawał*

TAK! NIECH PŁONĄ TE SZATAŃSKIE POMIOTY! NA ŚWIECIE MAJĄ ZOSTAĆ TYLKO WIWERNY! MUAHAHAHAH!

A tak na poważnie, to może by o czymś pogadać. Wierzycie w duchy i inne takie paranormalne sprawy? Ja tak, bo kiedyś na przykład spotkałem poltergaista, poza tym, musiałem przeszkodzić w przywoływaniu duchów na kolonii, bo się zaczynały dziwne rzeczy dziać.

A gdzie tego poltergaista spodkałeś (mieliśmy chyba na forum kogośz takim nickiem)

W bursie brata. Był z tych mniej wrednych. Ponieważ nie było tam prądu, czytałem przy świecy. Wszystko pozamykane, nic nie miało prawa zgasić świecy. A zgasła. Zapalam. Czytam. Zgasła i przewróciła się. W TEJ KOLEJNOŚCI. Stawiam, zapalam. Przewraca się na mnie, o mało mnie nie podpala. Przesaje czytać, zirytowany, próbuję pogadać z duchem (trochę głupie zachowanie, bo z poltergaistem ni da się pogadać.)